Bike Transalp – mountainbike

De achterband van mijn mountainbike houdt amper grip op het achterlijk steile bergweggetje dat ik een paar meter achter mijn teamgenoot Bart Classens aan het opkruipen ben. Ik snak naar lucht, mijn benen staan op ontploffen. We doen er met zijn tweeën alles aan om het profteam van Bulls bij te houden, maar het is onbegonnen werk. Als we een bocht omgaan moet ik twee teleurstellingen slikken: de sterke Zwitser en Duitser zijn uit het zicht verdwenen. En het weggetje wordt nóg steiler.

Mountainbike meerdaagse

Maar de handdoek in de ring gooien is geen optie. Bart en ik zijn bezig aan de vijfde etappe van de Bike Transalp, de klassieker onder de meerdaagse mountainbikewedstrijden in Europa, en we hebben nog nooit in zo’n goede positie gelegen. In teams van twee gaat het in zeven dagen van Oostenrijk (Tux) via de Dolomieten naar het Italiaanse Molveno. Bart en ik hebben als doel om in de top tien te eindigen. Zo dicht mogelijk achter enkele profteams. Op de gruwelijk zware slotklim van deze vijfde rit liggen we zesde en zijn we op weg naar de achtste plek in het algemene klassement.

Het is dankzij Bart, die sterker is dan ik, dat we in zo’n goede positie liggen. De etappe van vandaag is liefst 112 kilometer lang en aan het begin staan de zaken er niet goed voor. Ik kan aardig bergop, maar ben niet de sterkste daler van het peloton en de lastige afdalingen volgen elkaar in de openingsfase in hoog tempo op. Natte wortels, gladde stenen, schuin aflopende paadjes, krappe bochten en dat alles zo nu en dan langs gapende afgronden.

Onze grootste concurrenten, het Duitse Team Haschko, pakken bijna twee minuten voorsprong. Gelukkig heb ik in Bart een teamgenoot waar ik op kan bouwen. Op een asfaltbeklimming van 13 kilometer neemt hij me voor de zoveelste keer op sleeptouw en zo maken we onze achterstand goed. Als in de vlakke vallei onze concurrenten moeten stoppen vanwege een lekke band, nestelt hij zich opnieuw op kop van ons groepje om het tempo hoog te houden.

Sportvoeding en mountainbike

Ik hoef geen trap te doen en kan in zijn slipstream energie tanken voor de laatste 15 kilometer. Ik trek een bidon leeg van de nieuwe Isotonic Energy Drink van Amacx, waar Bart en ik deze week allebei erg lekker op gaan (de smaak is mild, en zo valt hij ook op de maag). Daarnaast gaan er een energiereep, cafeïnegel en isotone gel naar binnen.

Van deze situatie moeten we namelijk profiteren! Op de slotklim, waar we het gevecht aan gaan met de profs van Bulls, kan Bart weinig meer voor me doen. Met percentages van boven de 20 procent is het daar ieder voor zich. De steile passages blijven maar komen, de ondergrond blijft bezaaid met losse keien.

Het team van Bulls is veel te sterk, maar onze zesde plek trekken we over de streep. Niet vanzelf. Mijn suikerlevel is door alle sportvoeding in orde, door de cafeïne ben ik scherp, van kramp is door genoeg drinken ook geen sprake. Maar toch: zo halverwege de Transalp en diep in deze etappe hebben mijn benen het beste wel gehad. De slotklim met zijn bizar steile passages is een killer. Bart en ik dopen ‘m tot de vervelendste klim ooit, zeker als de uitloper over asfalt veel langer doorgaat dan gedacht. Goh, wat ben ik blij als we na bijna vijf uur zwoegen over de streep komen.

MTB marathon meerdaagse

Gelukkig is het niet voor niks. Van de ruim acht minuten achterstand op Haschko, opgelopen door een inzinking van mij in de openingsetappe, nemen we een hap af: er blijft nog een half minuutje over. Ons teamwork zal in de twee kortere, intensieve slotetappes optimaal moeten zijn om dat goed te maken.

Buiten de fantastische omgeving en schitterende route, is dat teamwork waarom Bart en ik de Transalp zo graag rijden. Hij haalt er voldoening uit om mij, zijn vaste trainingsmaat, zo optimaal mogelijk te helpen. Voor mij is het gaaf om, dankzij die hulp, wat verder naar voren dan anders te rijden. Bart en ik kunnen lezen en schrijven met elkaar. Hij is mijn ideale windvanger (ik rijd nooit op kop), pakezel (hij draagt mijn eten, reservemateriaal en een extra bidon isotone sportdrank) en soms zelfs extra motor. Als ik in de eerste etappe volledig stilval, duwt hij me letterlijk de laatste bergpas over.

De Transalp is bikkelen over de meest uitdagende bergpaden, maar we nestelen ons al samenwerkend snel in de top tien. We lopen in op Haschko en kloppen zelfs regelmatig een Oostenrijks en Costa-Ricaans topteam. De achtste plek gaat helaas aan onze neus voorbij. Als we in de zesde rit een klassieke ‘erop-en-erover’ hebben uitgevoerd, krijg ook ik een lekke achterband. De reparatie kost ons te veel tijd. Als we een dag later bij het prachtige, helderblauwe meer van Molveno als nummer negen van het eindklassement finishen, is die teleurstelling alweer verdwenen. De top tien in zo’n grote wedstrijd: missie geslaagd!